آخر سال که میشه، بعضیا همون شرکتی که بودن، می‌مونن. بعضیا مسیرشون رو تغییر می‌دن، و بعضیا هم ناخواسته از تیم جدا می‌شن.
ولی یه چیز همیشه جالبه:
خیلی وقتا که از یه جایی می‌ری، تصویری که از تو باقی می‌مونه، دیگه همون چیزی نیست که وقتی بودی، می‌دیدن. آدم‌ها بعد از رفتن یکی، برداشتشون ازش تغییر می‌کنه.
وقتی موفقیتی ساخته میشه، یه سری بعد از رفتنت تازه کشف می‌کنن که این روند طبیعی بوده و بدون تو هم همین اتفاق می‌افتاد.
و همونا که قبلاً به تصمیماتت نقد داشتن، بعد از رفتنت همون کارها رو تکرار می‌کنن. و گاهی دستاوردشون خیلی بدتر میشه. یا دنبال همون راهکارایی می‌گردن که یه روز خودشون می‌گفتن انجامش ندیم.
و یا حتی ممکنه
موفقیت‌هات ساده‌سازی بشن، تصمیم‌هات تکرار.
جای خالی‌تو نپذیرن، ولی راهی که ساختی رو برن.
نقشه‌هات رو تکرار کنن، ولی انگار هیچ‌وقت ازت یاد نگرفتن.
حرف‌هات رو تکرار کنن، اما بدون اینکه اسمت رو بیارن.
گاهی اون‌هایی که همیشه ساکت بودن، بعد از رفتنت شروع کنن به بازتعریف گذشته.
گاهی آدم‌هایی که کمکت می‌کردن، وانمود کنن از اول همه‌چی رو خودشون می‌دونستن.
گاهی حتی حضورت رو کمرنگ نشون بدن، چون نبودنت براشون راحت‌تره تا اعتراف به اثرت.
گاهی ازت با کنایه یاد کنن، چون نمی‌خوان باور کنن رشد کردی.
آدم‌ها بعد از رفتنت جور دیگه‌ای قضاوتت می‌کنن
گاهی ضعف‌هاشون رو با اسم تو توجیه می‌کنن: «از وقتی فلانی رفت…»
و تصویری که ازت می‌مونه، همیشه همون قبلی نیست.
ولی این یه چیز کاملاً طبیعیه، نه جای تعجب داره، نه جای ناراحتی.
چیزی که مهمه اینه که یه جایی اثر بذاری، چیزی یاد بگیری و رشد کنی. و در این مسیر، نذاری هیچ Label بهت بچسبه. مثلا آدم شلخته، آدم بداخلاق، آدم شومن، آدم مودی، آدم مغرور، آدم احساساتی و …
در نهایت، آدم تو مسیرش پیش می‌ره، تجربه‌ها رو با خودش می‌بره، و همین یعنی ادامه‌ی درست مسیر.
و هیچ راهی واقعاً بسته نمی‌شه؛ فقط این تویی که انتخاب می‌کنی کدوم مسیر رو بری.
خلاصه اینکه،
در طریقت هر چه پیشِ سالک آید خیرِ اوست.
با علاقه‌ای عمیق به ساختن و رشد دادن کسب‌وکار. تمام تلاشم این بوده که ارزش و رشد پایدار ایجاد کنم. در مسیر حرفه‌ای که طی کرده‌ام، پوزیشن‌های شغلی مختلفی را به همین منظور تجربه کرده‌ام. در حال حاضر به‌عنوان مدیر ارشد مارکتینگ در دیجی‌کالا مشغول به کار هستم.